Yağmur yağarken susmak kolaydır.
Çünkü kimse gözyaşını fark etmez.
Ama bugün Bayburt’ta ben konuşmadım.
Sadece duydum.

Mikrofon elimdeydi ama kelimeler kalabalıktaydı.
Kameramanlar ıslanmasın diye, kimine gölgelik oldum.
Güneş altında gerçeği yansıtsınlar diye kimine su taşıdım.
Doluya yakalananlara şemsiye oldum, yağmurda tir tir titreyenlere yağmurluk…

Gerçeğin tanıkları —fotoğrafçılar— objektiflerini korumaya çalışıyordu. Birkaç ekran yüzü, “Kendine dikkat et abi…” diye uyarırken bir yandan da poz veriyorladı kalabalıklara...
Kalabalık ise bağırıyordu:

"Hak.. Hukuk..  Adalet..."

Ama ben sadece ANKA  mikrofonu aracılığı ile bir dedenin suskunluğunu kaydedebildim. Torunlarının elinden tutmuştu.

Kürsüden yükselen “adalet” sözüne başını eğdi, gözlerini kapattı... Konuşmadı.

Ben de mikrofonu onun yüzüne değil, yüreğine çevirdim.
Ve o an anladım:

Evet.. Mikrofon sahadaydı...

Bugün sadece bir muhabir değildim, gerçeği görenm 
yalnız bir tanık...

Bir genç, “İlk kez bağırdım,” dedi.
Bir dede, “İlk kez ağladım.”

Ben ise…
İlk kez o kadar sustum.

Emekli bir öğretmenin iç döküşü içimi sızlattı. Çünkü her kelimesi, bu sessizliğin üzerine bir gölge düşüyordu. 
Kalabalığın ortasında yapayalnızdım.

Ne ekran vardı önümde, ne de sosyal medya…

Sadece ıslanmış ellerim, bir de nemli defterim.

Görene, göremeyene Tunahan drone kaldırdı
Genç Osman Stadı’nın önünden.
(Yahu, bu günlerin en özel aracı o drone artık.)

Mikrofon hâlâ elimdeydi.

Sol elimde.

Çünkü ben solağım.

***

Ve o pervaneler geldi, işaret parmağıma çarptı.
Bayburt’ta durgunlaşan Çoruh gibi bir kaç damla kanm da aktı....

Olsun...

Ben birilerinin duyacağı haberleri değil, birilerinin sakladığı hakikati topluyordum:

Kale değil, vicdan.
Gür ses değil, iç ses.
Kürsü değil, kaldırım.
İşte Bayburt buydu, bugün.

Ve ben, sadece bir gazeteciydim.
O da bana yeter.

Bu anları, bu ülkenin sessiz çığlıklarıyla buluşturanlara selam olsun... Erzurum'un SEK'sütleri gibi...