Uğrunda can verecek bir vatanımız ve bayrağımız olduğu sürece, hiç bir düşman bize bu toprakları esaret kampı yapamaz... Ey güzel ülkem; Türkiyem... Sen benim canımdan bile aziz vatanımsın, evimsin ocağımsın, en huzur bulduğum sıcacık yuvamsın... Sen benim evlad-ı iyalimsin ve dahi anamsın babamsın, kardeşlerimsin... Sen benim kızlarım ve oğlumsun, sen Mehmet Çınar'sın, sen Mihrimah'sın ve de sen benim hiç bir faniye nasip olmayacak kadar çok sevdiğim biricik aşkımsın... Ey güzel ülkem, Türkiyem... Sen benim namusumsun, şerefimsin, tatlı aşım, billur gibi suyumsun... Ey güzel ülkem, Türkiyem... Sen benim ay yıldızlı bayrağımın en özgürce dalgalandığı kutlu bir beldesin... Ey güzeller güzeli, en güzellerin bile kıskandığı kübra-i güzel ülkem; Türkiyem... Biliyorum; canın çok acıyor, hatta çok da öfkelisin... Haksız da sayılmazsın hani... Daha iki gün önce 44 evladını toprağın kara bağrına emanet ettin, ihanetlerin en ağırına uğradın. Buna rağmen yine sen bizi teselli ediyorsun: Sağduyulu olun, adaletten ayrılmayın, vicdanınızın sesine kulak verin, fevri davranmayın, mutedil olun... Bize müjde veriyorsun diyorsun ki: Onlar, makamların en yücesi ile müşerref oldular... Ey güzel ülkem, Türkiyem; seni çok sevmenin bedeli hep çok ağır oldu ve hep çok can yaktı. Buna rağmen Ey güzel ülkem, Türkiyem; sen öyle bir belde-i mukaddessin ki, senin uğruna her türlü illet de bela da bize, sanki de sevdalımızın nazı, cilvesi gibi geliyor. Ey güzel ülkem, Türkiyem; uğruna bunca can verdik, bunca yavuklu sevdasına hasret gitti, bunca çocuk babasından ayrı kaldı... Olsun; değil mi ki, sen olmasaydın zaten ne sevdamız ne yuvamız, ne de Mevla'nın huzurunda eğileceğimiz bir rükumuz olmayacaktı. Sen, secdelerimizin teminatı, amentümüzün kalesisin... Yani sen ey güzel ülkem, Türkiyem; sen, şu yeryüzünde bize insan olma şerefini en makbul biçimde yaşatan belde-i muhteşemsin... Ey güzel ülkem, Türkiyem; bugün yedi düvel birden üzerimize huruç etmiş durumda... En acısı da, dışarıdaki düşmandan çok içimizdeki alçakların ihanetleridir. Zaten sen bunları biliyorsun; çünkü; ömrü hayatında o kadar çok bu ihanetlere uğradın ki, saçlarına düşen kırlar da zaten bu acının bir sonucudur. Sen güçlüsün... Bize de ihanete ve kahpeliğe karşı dimdik durmayı öğret... Ey güzel ülkem, Türkiyem; biz seni sevmeye devam ettikçe onlar bizim omuzlarımıza sıra sıra tabutlar yüklüyor, şehitlerden oluşan mabetler yükseliyor karşımızda... Ey güzel ülkem, Türkiyem; biz ümitsizliğin imansızlıktan olduğuna amentü ettik, bu sebepledir ki, toprağa verdiğimiz her şehidimizden sonra yeniden kendi küllerimizden doğmasını bildik. Ey güzel ülkem, Türkiyem; bugün, hâlâ Anadolu bizim yurdumuz ise, hiç kuşkun olmasın ki bu, bizim Kafdağı'nın zirvesinde uçan Anka Kuşu olmamızdandır. Ey güzel ülkem, Türkiyem; biz seni, bir ananın uykusunun en tatlı yerinde uyanıp da bebeğini emzirdiği gibi karşılıksız seviyoruz. Ey güzel ülkem, Türkiyem; biz seni Uhud ve Hendek kahramanlarının uğruna can verdiği din-i mubin gibi seviyoruz. Çünkü sen bizim imanımızın cevheri, itikadımızın teminatısın... Ey güzel ülkem, Türkiyem; çünkü biz seni önce Allah'ın lütf-u ihsanı, sonra da Resul-u Ekrem'in rızası için seviyoruz... Sen ki din-i İslam'ın son kalesi, insanlığın sığındığı son limansın... Sen ki, en zalim güçlerin en mazlum insanları yok etmek için acımasızca saldırdığı bir zamanda, ekmeğinin yarısını paylaşarak mağdurları kapıda bırakmayan bir ana, bir kardeş, bir yoldaşsın... Biliyorum konuşmayacaksın, ama yine de soracağım. Hadi sen söyle Ey güzel ülkem, Türkiyem; senin uğruna ölmeye değmez mi? Önden gidenler çok şanslı... Söyle...Ey güzel ülkem, Türkiyem; bize ne vakit sıra gelecek? Ey ekber-i vatan... Ölüm dediğin ne ki? Değil mi ki, insan hayatında, yalnızca bir defa ölür; yani her canlı ömrü hayatında sadece bir defa ölümü tadar... Ey güzel ülkem, Türkiyem; hadi söyle bize... O gün, bugün değilse, ya ne zaman?